maandag 6 mei 2019

Blog, boeken dicht nu !


Deze Caminho behoort nu tot het verleden. Helaas ja,  maar ik mag terugblikken op een pelgrimstocht die net zoals de vorigen weeral een enorme persoonlijke verrijking inhield. Dit ondanks de tegenslag die ik onderweg in Porto opliep.
Prachtige vriendschappen van weleer zag ik verzilverd, Al uit Oregon waarmee ik de La Plata liep, Philiep een ex-collega die me geheel onverwacht in Lissabon kwam opzoeken, Lynn waarmee ik de Frances liep en die me in Porto opzocht nadat ze haar Costal had gelopen en dan nog enkele trails met me meeliep. En vooral niet te vergeten m'n soulmate Els. Het vermelden waard zijn de nieuwe ontmoetingen die op zich hebben geleid tot vernieuwde inzichten in onze complexe maatschappij. Vooral de ontmoetingen met jonge mensen zoals onder meer Cristiana uit Braga en Iris uit Lissabon, Jana uit Slowakije zorgden voor een verfrissende kijk op de lifestyle van de jongere generaties.  Dankbaar hiervoor ben ik, het wapent me tegen de verzuring van gedachten en levensvreugde die het ouder worden al wel eens durft teweegbrengen. Ik ben een tevreden mens.




Op deze tocht werden er veel fotootjes getrokken. Het éne al wat beter dan het andere. Ik geef hieronder een link (evt openen in nieuw venster) naar Google Photos met het volledige album. 




donderdag 2 mei 2019

Behouden tocht en terugkeer Maatje - FINISH.




De St. Jacobsschelp van voor op jouw fiets. Wat een symboliek ! 1200 km was het vanuit Alicante tot hier in Compostela en nu moet je nog een kleine 800 km terug tot Madrid. Ride on Elizabeth !!! - en zie nu even niet meer om ! Buen Camino lieve maat ... hou het alsjeblieft veilig en geniet nog ten volle van je Camino. Beleef hem en geniet intens van de vrijheid die de jouwe is en omarm het geluksgevoel dat je hierbij overvalt. Viaja ahora, mi mejor amigo y gracias por el maravilloso tiempo que pasamos juntos.


Deze morgen is Els dus vertrokken met haar fiets richting Madrid. Dit was echt een samenzijn om lang te gedenken of zelfs één om nooit te vergeten. Wat een kanjer. 

Het was vroeg dag. Om 7u kweelde Gilbert O' Sullivan zijn Nothing Rhymed uit de I-phone van Els. Opstaan en aanpelsen. Een halfuurtje later was ze gepakt en gezakt om te vertrekken. Een goeie 70 km had ik voor haar uitgetekend en viel er te fietsen maar het zou me niet verwonderen dat ze tot aan de voet van de O' Cebreiro zou doorgepeddeld hebben. Later kwam ik te weten dat het rond de 100 paaltjes draaide. Portomarin, de pelgrimsstad waar er resten van de vroegere stad op de bodem van de rivier waar te nemen vallen. Ontzagwekkende natuurpracht daar in Galicië. 

En wat mij betreft .... Mooie liedjes duren niet lang dus terug nu naar het leven van Jan Modaal. Ikzelf trok de deur van het hostal dicht om 8u15. Even de panaderia voor een koffiekoek en vandaar naar het Praza de Galicia waar de autobussen voor het vliegveld vertrekken. 9u de bus, 9u45 het vliegveld, veel te vroeg want het boardingticket kon pas om 11u30 verkregen worden. 13u40 de vlieger op en de gate ging pas open om 11u30. En nu vlieg ik boven de wolken zie, het ziet er maar grijs uit daar beneden. Plezant om te weten is dat Polar Steps je vliegtuigtraject registreert tijdens de vlucht. Ook al staat je I-Phone in vliegtuigstand, je kan blijven volgen waar je bent. Eens geland is het avontuurtje voorbij. Hugo, onze stapmaat heeft aangeboden me op te vissen in Zaventem. Hij stond al paraat aan de exit. Tof dat je op zulke mannen mag rekenen. En ongevraagd. Reuzegasten zijn het !!! Nee punt !   
Ondertussen ben ik terug thuis. Beetje verweesd tussen wederhelft en nageslacht. Beetje moe en een tikkeltje heimwee. Voldaan zeker maar vooral tevreden dat we het nog maar eens voor mekaar hebben gekregen. 




woensdag 1 mei 2019

Samen in Santiago - Laatste dag


Het werd min of meer een pechdag. Goed voor Els haar aparte rapportering. Een vriend haars wil geïnformeerd blijven over ellende  en miserie op een Camino. Dit uiteraard met een humoreske kwinkslag. Min of meer ontging het ons dat het 1 mei, feestdag was. Het begon al met het voor de deur te staan van het bakkertje en de kroeg voor onze koffie.  Dan maar naar de statie voor een treinreisje naar Vigo. Ja, in Spanje heb je zitplaatsreservatie op de trein. Nee, jammer. De eerste trein naar Vigo, die binnen 10 minuutjes zou vertrekken was volgeboekt. Voor een volgende moesten we meer dan 2 uur wachten. Tja, dat loonde niet meer. Wat als we eens naar Ourense zouden sporen ? Bijna 60€, jawadde. Dan bleven we beter daar in Santiago. Een museumke links of rechts was een valabel alternatief. Wat dacht je van het pelgrimsmuseum ? Hop daarheen. Gesloten. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om me even ervan te vergewissen hoe ik morgen met het openbaar vervoer tot aan mijne vlieger geraak. Dat is me dan toch gelukt.
Het museum van de kathedraal bracht dan toch het nodige soelaas. En dat was ook de moeite. Een 13de eeuwse Mateo, steenkapper van stiel, werd er uitbundig om zijn verdiensten in de bloemetjes gezet. Knap dat werk ! Ik heb er wat fotokes van getrokken. Ook was het tof om naar boven te kunnen klimmen en van op een gaanderij het plein waar de pelgrims toekomen te overschouwen. Indrukwekkend. Hoe die mannen in de Middeleeuwen zo'n kathedraal hebben kunnen bouwen spreekt tot de verbeelding. Een titanenwerk en weten dat je nooit het eindresultaat zal te zien krijgen. Dat moet toch frustrerend geweest zijn !  
Ik had me er nog zo op verheugd om een visschoteltje te verhapschansen  deze avond  daar in Vigo aan de zee, dus dit ook weeral nada à la plancha. Maar driewerf hoera, we hebben een cosy visrestaurantje gevonden. Reservatie en al in de pocket. We sluiten daarmee in stijl het geweldige samenzijn af. Ik sluit dan ook hier voorlopig af.  Nu, toch nog vlug een pechgevalletje melden : De band van Els haar fiets was weer fit. Het is een recalcitrante recidivist dat vehikel. Ik kan haar haat-liefde verhouding met dat stalen ros begrijpen. Enerzijds er plezier aan beleven en anderszijds vloeken als hij het laat afweten. Maar ondertussen is die ook weer hersteld en genezen. 

Wel, dit waren weeral onvergetelijke hoogdagen. Vuurwerk op muziek ! Een harmonieuze compositie van verbondenheid met de natuur en haar pracht, innige vriendschap met een geweldige vriendin. Niet te vergeten het onverklaarbare geluksgevoel dat zo'n camino je geeft waarschijnlijk vanwege de energie die ervan uitstraalt. Dit alles wordt hier en daar overgoten met een spiritueel dipsausje. Jammer dat het weeral voorbij is.  Maar er komen er nog. 

https://photos.app.goo.gl/yFZ2NqDqoNpgG9866



dinsdag 30 april 2019

Santiago rondjes draaien

Wat ik vergeten te melden ben is dat er elke dag 15 pelgrims mogen gaan eten in de Paradores. De 15 eerstaangekomen vallen in de prijzen. Als je 3 keer Santiago hebt gelopen en je komt bij de 15 eerste aan mag je er zelfs overnachten. Voor zowel Els als ik was dit de 3de keer. Gisteren hebben we deze geste verzilverd en zijn we languit in dit superdeluxe hotel gaan overnachten. Massage, bubbelbaden, somptueuze diners met sjampieter, oesters (jawel Ostendaises) en kaviaar (beluga, de duurste die er is). Zelfs een major domus werd ons toegewezen om ons te bedienen op onze wenken. Dit even terzijde vermeld als weetje voor m'n stapvrienden. We hebben genoten van dit rijkeluisleventje. Eigenlijk ben ik een beetje beschaamd om hierin als pelgrim zijnde te hebben toegestemd. Soit, voor éne keer ...
Ons dagprogramma werd dan weer eerder sober aangevat.  Een bezoekje aan het Seminar Menor waar er zo een 2 à 300 pelgrims geherbergd worden was het eerste punt. Een gigantisch gebouw is het met een uitgebreide infrastructuur. Grote slaapzalen, aparte kamertjes, eetzalen en zelfs een supermarktje. Daarna diende de planning op punt gesteld voor Els haar terugkeer in functie van hoogtemeters, afstand en slaapplaats. Daar kruipt wat rekenwerk in. Zeker de klim naar het Cruz de Ferro op het hoogste punt van de Frances vzn 1400m houdt een gestage klim van 13km in aan 10 % stijgingspercentage.  Als ervaren fietster weet ze dat ze fysiologisch zout zal moeten innemen om niet te bezwijken. Het is een heel rekenwerk om de zware stukken op het juiste tijdstip in te schatten en te plannen. Maar dat lukt wel voor een tijger.
Beetje vreemd voor in Spanje te zitten en daarbij voor de 2de keer een Turk binnen te wippen om te gaan eten. Maar het eten is goed en prijselijk.
Ook de kathedraal zelf werd bezocht. Restauraties aan de middenbeuk laten niet toe dat er missen worden opgedragen.  De botafumeiro staat dus met andere woorden even aan den dop.
Verder nog wat rondgewandeld in het historisch centrum, de kaartjes en postzegels, een drankje enz… je kent dat wel. Als dagafsluiter werf het een pizza bij een Italiaan. Tijdens dit dineetje kwam er nog een Hollands koppel aangewaaid, die waren met hun zeilboot ergens in de geburen aangemeerd en brachten een stadsbezoekje. Morgen zoeken we de grootste vissershaven van Europa te bezoeken dus vroegen we of ze niet per ongeluk naar Vigo zeilden ? Nee, dat kon niet. Bovendien, duidelijk aanvoelbaar, de elitaire latten lagen verre van gelijk in dit gezelschap.  Even later kwamen er nog 2 dames uit Groningen iets drinken aan onze tafel. Die hadden de Portuguès gelopen. Sympathieker dit keer want nu lagen die latten toch iets gelijker. Maar jeetje, wat is dat toch een leuk taaltje van die Belgen. Ik alleen dus tussen 5 Nederlanders. Alles went echter 😊.
Tot hier, morgen naar Vigo en met de Spaanschen IJzeren Weg. Ik fenk dat ik morgen vis zal eten.

https://photos.app.goo.gl/wEZsm8LLDCsNbmtu5